در هوس این دو سه ویرانه ده

کار فلک بود گره در گره

خنده چو بی‌وقت گشاید گره

گریه از آن خندهٔ بی‌وقت به

چون دل شب حاملهٔ مهر گشت

بر شب حامل مه کامل گذشت

حامل یک ماهه نه بل یکشبه

تاجوری زاد در آن کوکبه

مسجد جامع که ز فیض اله

زمزمهٔ خطبهٔ او تا به ماه

منتی، بر جان من خسته نه

لقمه ای زآن خوان وصالم بده

در دل او غصه و غم شد گره

همچو کمان خم شد، و لاغر چو زه

بنده درگاه توام یا اله

چاره من کن که تویی پادشاه

ای ز همه صورت خوب تو به

صورک الله علی صورته

روی تو آیینه حق بینی است

در نظر مردم خودبین منه

بلکه حق آیینه و تو صورتی

[...]

سیب زنخدان تو را به ز به

یافت دلم متعه الله به

دانه خال از ذقنت چون نمود

دانه چو هرگز ننماید ز به

گشت به از دانه خال آن ذقن

[...]

حرص چه ورزی که ز سودا و سود

پنج تو شش گردد و هشت تو نه

رنج طلب را همه بر خود مگیر

یطلبک الرزق کما تطلبه

هیچ گشادی نبود در گره

گر نشود کار به آن بند به

کارگرانند درین کارگاه

ز آتش لا سوخته در لااله

در کف ما مشعل توفیق نه

ره به نهانخانه تحقیق ده

هر گره از وی گهری بلکه به

بسته در آن گوهر دیگر گره

یا به میانش الفی کرده راه

گشته پی نفی سوی لااله

پیش نگاری شوی آیینه نه

کش نبود هیچ ز آیینه به

چرخ که آمد به تو مقراض ده

اطلس او در دم مقراض نه

بر بصر اهل نظر جلوه ده

در نظر بی بصرانش منه

هر چه دهی از سر انصاف ده

قفل عدم بر در اسراف نه

پای مروت به سوی مروه نه

چهره صفوت به صفا جلوه ده