خندهٔ طوطی لب شِکَّر شکست

قهقههٔ پر دهن کبک بست

شرع ترا ساخته ریحان به دست

طبع‌پرستی مکن‌، او را پرست

کز قلم مو‌ی‌تراشی درست

بر سرم این آمد و این سر به توست

چشم هنر بین نه کسی را درست

جز خلل و عیب ندانند جست

این طرفم کرد سخن پای‌بست

جمله اطراف مرا زیر‌دست

نیم‌تنه‌ای تا سر زانوش هست

از سر‌ِ آن بر سر زانو نشست

نیم شبی سیم برم نیم مست

نعره‌زنان آمد و در در نشست

هوش بشد از دل من کاو رسید

جوش بخاست از جگرم کاو نشست

جام می آورد مرا پیش و گفت

[...]

من به عذاب اندرم، آری رواست

مجلس عالی به شراب اندرست

صبحدمان، از می گل بوی مست

همچو نسیم سحر از جا بجَست

خواب نهان، در سر شهلای شوخ

تاب عیان، در سر مرغول شست

خانه به هم بر زده چون عهد تُرک

[...]

نیم شبان دلبرک نیم مست

بهر صبوحی زِ بَرَم چست جست

زلف کمابیش‌تر از جام خورد

صدره بسا بیشتر از زلف دست

بانگ برآورد بشادی که کو

[...]

همچو گل سرخ برو دست دست

همچو میی خلق ز تو مست مست

بازوی تو قوس خدا یافت یافت

تیر تو از چرخ برون جست جست

غیرت تو گفت برو راه نیست

[...]

بازرسیدیم ز میخانه مست

بازرهیدیم ز بالا و پست

جمله مستان خوش و رقصان شدند

دست زنید ای صنمان دست دست

ماهی و دریا همه مستی کنند

[...]

ای ز بگه خاسته سر مست مست

مست شرابی و شراب الست

عشق رسانید تو را همچو جام

از بر ما تا بر خود دست دست

بازوی تو قوس خدا یافت یافت

[...]

بی‌تو حرام است به خلوت نشست

حیف بود در به چنین روی بست

دامن دولت چو به دست اوفتاد

گر بهلی باز نیاید به دست

این چه نظر بود که خونم بریخت؟

[...]

آن که قرارش نگرفتی و خواب

تا گل و نسرین نفشاندی نخست

گردش گیتی گل رویش بریخت

خاربنان بر سر خاکش برست

گر تو درین فن کنی اندیشه چست

از تو شود خواستهٔ من درست

حاصلم از طبع کژ و فکر سست

نیست مگر پارسی نادرست!

گوشه گرفتم ورق دل به دست

عقل سراسیمه و اندیشه مست

تا ز دل کم هنر و طبع سست

راست شد این چند خط نادرست

این سخن چند که بی‌خواست است

شاعری ای نیست همه راست ست