عمر گرانمایه به سر می بری

غافل ازین فربهی و لاغری

پی چو به سر منزل قرآن بری

روزی هر روزه ازان خوان خوری

روی به مردم منما چون پری

تا طلبندت به سد افسونگری

گر به لباست بود این برتری

این که نباشد به چه فخر آوری

چند به این باد به سر می‌بری

نیستی آخر دم آهنگری

صدرنشین شه پیغمبری

جوهریان را به گهر جوهری

لاجرم از هر چه به دست آوری

می‌کندت بر دگری رهبری

تا چو از این دیر فنا بگذری

جان تو با عرش کند همسری

ای شرف مسند پیغمبری

نه فلکت نایب انگشتری

گشته بلند از سر تو سروری

هندوی تو جای زحل مشتری

تا قدم سعد تو ای مشتری

کرد خلاصم ز طلسم خری

خاتم این نادره وش محضری

فاتحه و خاتمهٔ دفتری

ای همه معنی و ز صورت بری

چین ز تو آموخته صورتگری

ای ز ترقی و تنزل بری

جرم جهان را کرمت مشتری

رخت مسیحا نکشد هر خری

محرم دولت نشود هر سری

نوجوانان را ز عکس خون خط نیلوفری

احمری همچو گلبرگ طری

رنگ ز خورشید عیان میبری

پرده مه را چو کتان میدری

توبه زهاد گزند از تو یافت

عقل حکیمان به زبان میبری

کار ملایک نکند آدمی

[...]

در طلب هر چه به سر می‌بری

آن طلب اوست اگر بنگری

(صامت) اگر جانب خود بنگری

خود ز همه اهل هوس بدتری

بود در او روحِ سپاهیگری

مانعِ دل باختن و دلبری