اوئی او ذاتی و ماتی ما

عارضی باشد فنا شو زین فنا

جنّت زاهد بود در آن سرا

بوستانی بس نزه پر میو‌ه‌ها

عقل که افراخت به دانش لوا

خواند به لوحش الف و با و تا

روز ازل خامهٔ صورت‌گشا

بهر علی زد رقم اِنَّما

آدم مقصود، شه باوفا

نقد بنی آدم، آل عبا

ای دل آشفته، کجایی بیا

صل علی سیدنا المصطفی

گر تو بدانی به یقین از خدا

عشق بود دولت دیگر ترا

گفت چه سازم، چه کنم ای خدا

در غم آن دوست، مرا ره نما

بار دگر خادمه باوفا

رفت به نزد بت فرخ لقا

خون جوان هست به گردن ترا

رحم کن امروز بترس از خدا

من زکجا و سخن او کجا

شه نکند هم نفسی با گدا

ورنه زمانی ز برای خدا

همچو مه از دور به او رخ نما

ای بت عیار به من رخ نما

من به امید تو کشیدم بلا

گو به سر کوی من امشب بیا

تا که مراد تو برآید ز ما

«یا» که دهد یاد ز یای ندا

می زندت بانگ که این سو بیا

جامی اگر زانکه زدی دست و پا

تا که بدین بحر شدی آشنا

قد تو لام و الف آمد عصا

هر دو پی نفی وجود تو لا

نام تو شد یوسف مصر وفا

باد لقب دولت و دین را ضیا

چرخ نگر کز نفس جان فزا

ز آینه خور شده ظلمت زدا

غسل بر آریم در آب بقا

چهره بشوئیم ز گرد فنا