کیست درین دیر گه دیر پای

کو لمن الملک زند جز خدای

عجزِ فلک را به فلک وانمای

عقدِ جهان را ز جهان واگشای

هست ولیکن نه مقرر بجای

هر‌که چنین نیست نباشد خدای

کی شدی این سنگ مفرح گزای

گر نشدی درشکن و لعل‌سای

ز‌آن بزد انگشت تو بر حرف پای

تا نشود حرف تو انگشت سای

خضرِ سکندرمنشِ چشمه‌رای

قطب رصد بند مجسطی گشای

کار شد از دست به انگشت پای

این گره از کار سخن واگشای

پای ز سر ساخته و سر ز پای

گوی‌صفت گشته و چوگان نمای

گرچه گره در گرهش بود جای

برنگرفت از سر این رشته پای

گل ز گریبان سمن کرده جای

خارکشان دامن گل زیر پای

آب ز نرمی شده قاقم نمای

طرفه بُوَد قاقم سنجاب‌سای

شیر توان بست ز نقش سرای

لیک به صد چوب نجنبد ز جای

پاره کن این پرده عیسی گرای

تا پر عیسیت بروید ز پای

بعد بسی گردش بخت آزمای

او شد و آوازه عدلش بجای

شیفته شد عقل و تبه گشت رای

آبله شد دست و ز من گشت پای

از پی مشتی جو گندم نمای

دانهٔ دل چون جو و گندم مسای

باز چو تنگ آیی ازین تنگنا‌ی

دامن خورشید کشی زیر پای

عذر ز خود دار و قبول از خدای

جمله ز تسلیم قَدَر در میای

زیر کف پایْ کسی را مسای

کاو چو تو سوده‌ست بسی زیر پای

عهد چنان شد که درین تنگنای

تنگدل آیی و شوی باز جای