خلخیان خواهی و جماش چشم

گرد سرین خواهی و بارک میان

کشکین نانت نکند آرزوی

نان سمن خواهی گرد و کلان

خواهی تا مرگ نیابد تو را

خواهی کز مرگ بیابی امان

زیرِ زمین خیز و نهفتی بجوی

پس به فلک برشو بی‌نردبان

ای شده مشغول به کار جهان

غره چرائی به جهان جهان؟

پیگ جهانی تو بیندیش نیک

سخره گرفته است تو را این جهان

از پس خویشت بدواند همی

[...]

ای بت شکر لب شیرین دهان

خوبتر از عمری و خوشتر ز جان

روزه همی داری مردم کشی

راست نیایند به هم این و آن

هر چه تو را دارد از روزه سود

[...]

ماه دی آمد که هوا هر زمان

بارد کافور همی بر جهان

از فلک امروز مؤنث کند

لشکر سرما را باد خزان

باده چون آذر برزین بیار

[...]

بهمن روز ای صنم دلستان

بنشین با عاشق در بوستان

شاد نشینیم کزین مملکت

خلق جهان هست همه شادمان

کرد جهان را چو بهشت برین

[...]

قم فاسقنی فی زمن المهر جان

واصرف بصر الخمر عن صرف الزمان

موسم گل رفت و درآمد خزان

باده گلرنگ در آرید هان

یا حبذا الراح و یا حبذا

[...]

تا رقم حسن تو زد آسمان

نامزد عشق تو آمد جهان

حلقه به گوش غم تو گشت عقل

غاشیه‌دار لب تو گشت جان

زلف تو شیطان ملایک فریب

[...]

از همه عالم شده‌ام بر کران

بسته به سودای تو جان بر میان

جان نه و چون سایه به تو زنده‌ام

با تو و صد ساله ره اندر میان

از تب هجران تو ناخن کبود

[...]

شاعر ساحر منم اندر جهان

در سخن از معجزه صاحب قران

از شجر من شعرا میوه چین

وز صحف من فضلا عشر خوان

وز حسد لفظ گهر پاش من

[...]

تاج تو و تخت تو دارد جهان

تخت زمین آمد و تاج آسمان

بی گهر و لعل شد این بحر و کان

گوهرش از کف ده و لعل از دهان

از پی لعلی که برآرد ز کان

رخنه کند بیضه هفت آسمان

دل به زبان گفت که ای بی‌زبان

مرغ طلب بگذر از این آشیان

سوسن یک‌روزه‌ی عیسی‌زبان

داده به صبح از کف موسی نشان

هر گره از رشته آن سبز خوان

جان زمین بود و دل آسمان

نزل فرستنده زمان تا زمان

دل به دل و تن به تن و جان به جان

هر نفس از غمزه و خالی چنان

گشته جهان بابِل و هندوستان

گوش در آن نامه تحیت‌رسان

دیده در آن سجده تحیات‌خوان

طفل چهل‌روزه کژ مژ زبان

پیر چهل ساله بر او درس‌خوان