پس آنگه گفت با خورشید حوران

سلامت باد بسیار از خُسوران

درُو خرّم ویوکان و خُسوران

عروسان دختران داماد پوران

توی بانوی ایران ماه توران

خداوند بتان خورشید حوران

بگفت ای شاه خوبان ماه حوران

ترا مردند نزدیکان و دوران

نه شیرانند بر جا و نه گوران

نه چندانی سپاه و خنگ و بوران

بلای یارکش همچون صبوران

اگر نزدیک باشی نه ز دوران

بگرد حق ستاده دید حوران

نمود خویشتن دید از قصوران

ستاده جبرئیل و جمله حوران

همه در پیش آدم با قصوران

چرا منکر شدی ای میر کوران

نمی‌گویم که مجنون را مشوران

تو می گویی که بنما غیبیان را

ستیران را چه نسبت با ستوران

در این دریا چه کشتی و چه تخته

[...]

به بهرامی دل خود پر مشوران

که نه بهرام بینی و نه گوران

سوارانش سراسر بر ستوران

نهاده سر همه دنبال گوران

چه دیدم، مجمعی از ناصبوران

ز گریه گشته آن ده، شهرکوران

سواری نیزه دار از ایل گوران

ز نزدیکا سلیمان خان نه دوران

صفی کی بر ستوه آید ز کوران

خورد چندار لگدها زین ستوران

نشستی کور در جمع ستوران

سخن گفتی بمیل و طبع کوران