چو شاپور آمد آنجا سبزه نو بود

ریاحین را شقایق پیش رو بود

چو لعنت خلعت درگاه او بود

چو زان درگاه بود او را نکو بود

مگر جائی جوانی گرم رَو بود

که او نو بود و جانش نیز نو بود

که داند تا دران منصب که او بود

چنان عالی چرا اینجا فرو بود

سه نور بس قوی را چارم او بود

برای آن همه چیزش نکو بود

دلش چون مرغ وحشی در غلو بود

صفیر مرغ، بازش آرزو بود

چنان آن چشمهٔ روشن نکو بود

که گفتی چشمهٔ خورشید او بود

قلم بدرفته در هرراز او بود

ولیکن راز من عین نکو بود

همه میل دلش در سوی او بود

که حوا پیش چشمش بس نکو بود

خدا داند که او مر جمله او بود

بصُنع خویش او خوب و نکو بود

یقین میدان که لعنت هم از او بود

که ابلیسست ز آتش نه نکو بود

خود آنروزت که با من عشق نو بود

دلت صد جای دیگر در گرو بود

هم او کرد و هم او گفت و هم او بود

نکو کرد و نکو گفت و نکو بود

هوا هر چند گرد راه او بود

زاشکش هر زمان صد آبرو بود

تو را فرهاد اگرچه نانکو بود

درین ره عشقبازی کار او بود

در آن شب کو سیه چون موی او بود

پری با دیو شب درگفتگو بود

اگرچه تا مرا این طبع و خو بود

سپهرم برخلاف آرزو بود

لبش با شاه در گفت و شنو بود

ولی هر ذره اش آتش درو بود

روان گر آب دیرش از گلو بود

ز تنگی دهان آن سبو بود

فغان برداشت کاین هم توی دو بود

گروه میخوران را پیشرو بود