به فرش و اسپ و استام و خزینه

چه افزاری چنین ای خواجه سینه؟

به خوی نیک و دانش فخر باید

بدین پر کن به سینه اندر خزینه

شکر چه نهی به خوان بر چون نداری

[...]

چنان لشکر بدرّد روز کینه

که سندان گران مر آبگینه

نپیوندند با هم مهر و کینه

که کین آهن بود مهر آبگینه

به جای ناز و مهرت رنج و کینه

به جای در خوشاب آبگینه

درید از ناف او تا زیر سینه

دریده گشت جای مهر و کینه

گرش بودی همه گیتی خزینه

ببخشیدی و بنمودی هزینه

جهان چون خاتمست او چون نگینه

بحق بگذار تا مرداد دینه

بسان دوزخ است او گاه کینه

[...]

فرود آید ز پشتش پور ملعون

شده کالفته چون خرسی خشینه

دلم از دست تو دایم غمینه

ببالین خشتی و بستر زمینه

همین جرمم که مو ته دوست دیرم

که هر کت دوست دیره حالش اینه

چه باغ است اینکه دارش آذرینه

چه دشت است اینکه خونخوارش زمینه

مگر بوم و بر سنگین دلان است

مگر صحرای عشق نازنینه

جمال دولت حری ، بافضل

شد اندر خاتم حری نگینه

بپیش رأی او خورشید تابان

بود چون پیش یاقوت آبگینه

فلک با نیک خواه او بمهرست

[...]

به آهن چون فراهم شد خزینه

از آهن وقف کن بر آبگینه

ز بنگاه جگر تا قلب سینه

به غارت شد خزینه بر خزینه

به هور هندو‌ان آمد خزینه

به سنگ‌ستان غم رفت آبگینه

مگر در پایِ دورِ گرم‌کینه

شکسته گردد این سبز آبگینه

ز عطر و جوهر و ابریشمینه

بسنجیم آنچه باشد از خزینه

مگر می‌رفت استاد مهینه

خری می‌برد بارش آبگینه

کسی باتو چو سنگ و آبگینه

بیک دم سنگسارش کن ز کینه

چو تنگی دید در صحرای سینه

ز سینه ریخت بر صحرا خزینه

تو تا مشغول بیتی و سفینه

از آن دریات نبود نم بسینه

ز من کینه مگیر ای سیم سینه

که از مستان کسی نگرفته کینه