ز غار آخر بر آمد بال دلتنگ

سلاح جنگ کرد ه تختۀ سنگ

به کین چون اره دندان تیز کرده

به خونریزی برادر ریز کرده

به ناگه از کمین زد ناوک رام

[...]

هوای عشق آمد فصل برسات

که فردوس برین را می کند مات

ز بس آب و هوایش جان نوایست

به خوبی پادشاه هر هوایست

بهار عاشقان برسات هند است

[...]

شبی چون جِیب صبح، آبستن نور

چو خور دامن فشان بر شمع کافور

تجلّی شمع خلوت خانۀ او

چراغ آسمان پروانۀ او

هوا صافی چو رأی مرد آگاه

[...]

چو شاهنشاه چین از غایت کین

ز هر سو آخته شمشیر زری ن

به عزم رزم شاه زنگی شب

فشاند از زهر خندی آتش از لب

دران میدان مظّفر گشت و منصور

[...]

به جاسوسیِ حال آن پری زاد

به چار اطراف عالم کس فرستاد

نخستین با سپاهی از حد افزون

به مشرق نامزد شد بنت میمون

که گم گشته است خورشید نکویان

[...]

کهن تاریخدان عشق نامه

چنین جنباند خونی نوک خامه

که چون بهر دلاسای دلارام

گرفت انگشتری هنونت از رام

هزاران کس ز میمونان چیده

[...]

قضا را کرگسی بود اندران کوه

قوی هیکل بسان ابر اندوه

میان کرگسان سنپات نامش

در افتادند میمونان به دامش

به شادی بهر صیدشان شده پیش

[...]

چو مهر از قعر این دریای اندوه

علم زد بر فراز کوهۀ کوه

به کوه آن جمله میمونان دلتنگ

بهم جمع آمده بر تختۀ سنگ

کز اینجا مقصد ما شهر لنکاست

[...]

شنو اح وال خود ز آغاز و انجام

پریزادی که بودش انجنی نام

چو بت رویان بدان صورت که دانی

به خود هر هفت کرد اندر جوانی

فکنده کسوت گلنار در بر

[...]

پی رخصت به پای انگد افتاد

که از دریا بخواهم جست چون باد

تفاول را بران نیکو شمائل

ز گل بستند میمونان حمائل

به وحش و طیر شد معلو م کامروز

[...]

چو ابروی هلال از وسمه گون طاق

اشارت باز شد با چشم عشاق

به رسم شبروان آن آفت دهر

به جاسوسی آن مه رفت در شهر

سوی در بند قلعه شد نخستین

[...]

هلال آسا صنم را دید از دور

ضعیف و ناتوان چون چش م مخمور

گواهی داد از یک دیدنش دل

که این حق است و آن خود بود باطل

بسا زن دیو کفتار و فسونگر

[...]

چو روشن گشت شب را جان تاریک

به دیده شد فروغ صبح نزدیک

شدند آن تلخ گویان در شکر خواب

به تنها ماند سوزان شمع شب تاب

هنون چون آشنا با ماه کم بود

[...]

هنون رخصت شد و کرده زمین بوس

صنم را گفت کای خورشید ناموس

به پای همت از جا خیز و بخرام

که بنشانم در آغوشش دلارام

به عزم وصل بر پشتم بنه پا

[...]

هنون چون رفت گام چند از پیش

نکو اندیشه مرد آن همت اندیش

در آن روزی که بهر جنگ راون

به زرین قلعه آید رام و لچمن

بود آن دم هزاران در هزاران

[...]

اجازت داد پور خرد خود را

که رو بنمای دست برد خود را

نود لک نره دیوان همرهش داد

که بر بندند ره بر زادهٔ باد

خروشان حلقه حلقه صف شکن پیل

[...]

یک اسپه تاخت اندرجت به میدان

نکرده التفات فوج چندان

نخستین چون حریف خویش را دید

نکرده جنگ شرح حال پرسید

بگو نام و نشان خویش با ما

[...]

کمندی داشت اندرجت عدو گیر

که چون حق نمک گشتی گلوگیر

دهان مار بود آن حلقه پر درد

که باد از وی نیارستی گذر کرد

چو زلف ماهرویان یکجهان دام

[...]

ز قصر خویش راون در نظاره

بدید آن لشکر آتش عیاره

نه لشکر، یک جهان ی قابض روح

به کشتن توأمانی قابض روح

گلویش را نفس زد تیغ زهراب

[...]

به افسون ساز دیوی داد پیغام

طلسمی کن به تقلید سر رام

کمانی چون کمان آن یگانه

کزان تیری توان زد بر نشانه

کمانی بر به نزد آن سمنبر

[...]