یک اسپه تاخت اندرجت به میدان

نکرده التفات فوج چندان

نخستین چون حریف خویش را دید

نکرده جنگ شرح حال پرسید

بگو نام و نشان خویش با ما

به پای خود اجل آوردت ای نجا

جوابش داد شیر اژدها زور

که خورشیدم چه پرسی موشک کور

اگر پنجه زنم در جیب افلاک

چو دامان دل عاشق کنم چاک

و گر چوگان کنم پای فلک مال

زمین غلطان شود چون گوی اطفال

به دریا گر نمایم کینه خواهی

ز بی آبی بمیرد تشنه ماهی

شود میزان بازویم چو طیار

به خشخاشی نسنجد کوه را بار

پی آن آمدم اکنون پس از دیر

که با راون زنم لنکا زبر زیر

بپیچیدند با هم آن دو تننین

زند بر هم چو کشتیهای سنگین

تو گویی کوه بر کوه گران خورد

و یا خود آسمان بر آسمان خورد

بسی مردی و کوششها نمودند

امید و بیم را در می گشودند

ز جنگش دیو را بس حیرت افزود

که آن شیر ژیان رویین تنی بود

نبودی ممکن از آتش گزندش

بر آن شد تا کند بند از کمندش