غریوان بر ارابه خر به پیکار

روان شد همچو توپ صاعقه بار

نمایان از ارابه بیرق او

چه بیرق، بادبان زورق ا و

دو خر با لشکر از حد عدد بیش

[...]

به لنکا شاه دیوان بود راو ن

بدن دیو و پری جان بود راو ن

عناصر تابع فرمان او بود

اجل محبوس در زندان او بود

به امرش سکّه زد تأثیر اجرام

[...]

سهی سروی ز رحمت آفریده

به جسم و روح نور حق دمیده

مشکّل گشته نور صبح امید

تراشیده بتی از جِرم خورشید

ندانم کز چه جوهر گشته موجود

[...]

نماندش اختیار از بی قراری

ارابه خواست از بهر سواری

کشیدندی خران گردون ده سر

نباشد مرکب دجال جز خر

سواره بر ارابه سوی دریا

[...]

به گل چیدن برآمد ناگهان حور

خرامان شد به گلشن سروی از نور

به پابوسش فتاده سبزه در پای

گل از دستش به جنت یافته جای

فتادن هر کجا می خواست پایش

[...]

همی رفت آهوی زرین جهیده

گهی پیدا و گه پنهان ز دیده

شده ماریچ آهو، رام صیاد

به نزدیکی به دامش در نیفتاد

بدینسان برد زانجا چند فرسنگ

[...]

چو لچمن رفت، راون وقت آن یافت

که گرگ کهنه، بره بی شبان یافت

به کام اژدها بی رنج شد گنج

مرا زان اژدها بر گنج صد رنج

به ص حرای خُتَن شد بعد بس دیر

[...]

به بی رویی کشان می بردش از مو

دو چار اندر هوا شد با جتایو

به فریادش جتایو شد خبردار

ز بانگ طبل گردد باز بیدار

به راون پنجه زد کرگس چو شهباز

[...]

چو رام از کشتن آهوی زرین

طلسم دیو را برداشت تمکین

ز دیوان ماند حیران رام عاقل

شکار افکن روان شد سوی منزل

شگون بد بسی دید اندران راه

[...]

به ناگه رفت در دامان کوهی

به کوهستان عجب گردون شکوهی

شکسته یافت چتر و بیرق و تیر

کمانی نیز چون قوس آسمان گیر

فراوان قطره های خون تازه

[...]

در آن نزدیک نقش پای ده سر

نموده رام دل خ ون را برادر

قریب نقش پایش دید از دور

به چشم خویش نقش پای آن حور

تمامی ماجرای آن پری رو

[...]

چو باز آمد به خود لختی شبانگاه

فکنده چشم پر خون بر رخ ماه

مشابه دید روی دلستان را

صنم پنداشت ماه آسمان را

ز بس کز جام شوقش دل شد از دست

[...]

چو روزی چند در صحرا قدم زد

به ناگه فتنۀ عالم علم زد

کنیده دیو پیدا شد بلاجوش

غریوان تر ز ابر آسمان پوش

به جسم چون غم افزون تر ز مقدار

[...]

ز سوز رام تا طبعم سخن راند

زبانم چون زبانه آتش افشاند

لب از ذکر صنم جنبانم اکنون

که از خارا گشایم چشمۀ خون

به شهر زر چو رفت آن سیم پیکر

[...]

موکل بر پری زن دیوکی چند

ستم رأی و ستمکار و ستم بند

ستم زین بیشتر نبود سزاوار

که طفل م رده مادر، دایه کفتار

همای هم قفس با جیفه خواران

[...]

چو در رک مونک کوه آن کوه تمکین

علم بر زد چو سیاح جهان بین

فراشی دی د اندر دامن کوه

کزان گشتی فراموش از دل اندوه

غم و اندیشه ننگ آن زمین بود

[...]

چو یک چندی گذشت از روزگاران

در آمد در شکفتن نو بهاران

علم زد بر هوا ابرِ بهاری

به عشق لاله و گل کرد زاری

شکوفه تاج زر زد بر سر شاخ

[...]

چو در رکه مونک آمد رام دلخون

خبر بردند بر سگریو میمون

برادر بال با او بود دشمن

هلاکش را همی انگیختی فن

به کنکش با وزیران گفت آن راز

[...]

که دیوی بود مایاوی ملنگی

به زور صد هزاران فیل جنگی

در آمد ناگهان از نره دیوان

به شکل گاو شد شیر غریوان

زمین را داشتی بر شاخ در وا

[...]

ز زور بال گویم با تو یک حرف

همی کوهی که همرنگ است با برف

ز دیوی مانده مشتی استخوانست

که درمد نظر الوند سانست

به میدان بال انسان دیو را کشت

[...]