بیا و وصف زلف یار بشنو

دمی بنشین حدیث مار بشنو

حدیث زلف او را از دلم پرس

درازی شب از بیمار بشنو

ندارم اختیار گریه امشب

[...]

بس که چین دارد خم ابروی او

زلف دلگیر است در پهلوی او

باد را ره نیست پیش او، مگر

گل به ما گاهی رساند بوی او

آسمان جز از ره افتادگی

[...]

گلی دارم ز رنگ و بو برهنه

سهی سروی چو آب جو برهنه

ز هندوزادگان طفلی که باشد

دوان چون شعله بر هر سو برهنه

چو حرف دوستان سبز ملیحی

[...]

سحر زان شمع باشد تاب خورده

که او شب باده در مهتاب خورده

دلم بی نغمه ذوق از می ندارد

گل ما آب از دولاب خورده

بود پرورده ی سرگشتگی دل

[...]

به بزم می کشان لاابالی

تهی شد شیشه، جای باده خالی!

ترم از ابرهای خشک ایران

خوشا هند و هوای برشکالی

گل امید من تا کی به بزمش

[...]

بود در گشت باغ آشنایی

گل دست من آن دست حنایی

به هم چسبند مژگان چون پر تیر

در آن چشمی که ترسید از جدایی

پر پروانه چون بیند شکستی

[...]

هر انگشت من از داغ جدایی

همی نالد چو نی در دست نایی

هر آهی کز دلم سوی فلک رفت

ز ره برگشت چون تیر هوایی

دلم را سوی تیغش می کند عشق

[...]

دلم چون لاله افروزد ز داغی

شود روشن، چراغی از چراغی

به بزم آرایی این تیره طبعان

عبث چون شمع می سوزم دماغی

گل از نظاره منع او نمی کرد

[...]

برهمن دختری دیدم به دیری

که بت در سجده ی او سر نهاده

هنوزش گردن شیران خونریز

نداده زحمت سیمین قلاده....

درین دریا که از آشوب طوفان

نرفته موجش از گرداب بیرون

خوش آن کس کو تواند برد چون ابر

گلیم خویش را از آب بیرون

امینا طوطی بلبل ترانه

که باشد بر زبان ها گفتگویش

ز آواز خوشش دف رفته از هوش

ازان آبی زند هردم به رویش

سلیم اعدای تو حیوان چندند

به ایشان ترک هر بیش و کمی کن

چوز خمی می رسد از ناکسانت

برآن از چرب نرمی مرهمی کن

ز شیطان خود نشاید بود کمتر

[...]

سخن هرجا ز صنع کردگار است

گواه پای برجا کوهسار است

خصوصا کوه گردون قدر کشمیر

که تیغش می زند بر ابر شمشیر

نگویم کوه، ابدالی تنومند

[...]

نبینم خوش زمین و آسمان را

به خیر آرد خدا، کار جهان را

جهان آن روز راحت را تلف کرد

که رسم دوستی را برطرف کرد

نه تنها دوست با دشمن نسازد

[...]

شنیدم حیله پردازی ز احشام

که در تزویر بودش چون فلک نام

چو خیل اخترانش گله ای بود

کزان خوردی چو طفلان شیر مقصود

خجسته گله ای کز خوردن گل

[...]

ز بس شد فعل بد، غماز چون مشک

جهان را شد دماغ آخر ازان خشک

ز خشکی سرو آمد بر لب جو

به پیچ و تاب همچون شاخ آهو

تفاوت نیست از خشکی ایام

[...]

بیا بلبل که ایام بهار است

گلستان خوش تر از آغوش یار است

صف آرا شد چمن از بید و شمشاد

علمدار سپاهش سرو آزاد

بهار از جنگ دی برگشت فیروز

[...]

بود در زیر زینم بادپایی

نه اسبی، بلکه شوخ دلربایی

اسیر کاکلش خوبان دلجو

گرفتار خم فتراکش آهو

به رنگ نیلگون خود را نموده ست

[...]

شنیدم روزی از خونابه نوشی

چو گل از پاره ی تن خرقه پوشی

نه فکر زندگی او را، نه مرگی

چو سرو آزاده ی بی شاخ و برگی

در معنی به گوش خود کشیده

[...]