تو هم ای مانده و حیران و غمگین

پر از خوف آمدی تن خوارو مسکین

درون خانقاه دل برو بین

زمانی گوش کن از دوست تلقین

یکی گشتی و در یکی مرابین

مرا از جان ما دیدار بگزین

چرا گفتار بنمودی تو چندین

از آن داری تو در اسرار حق بین

ندانم کفر و رزم و یا رَهِ دین

فرو ماندستم اندر آن و در این

چو رفتی ناگهی اندر دل طین

نظر کن درنهادت جمله حق بین

که اوّل تلخ آید هست شیرین

در آخر گر توئی اینجا تو حق بین

نداند قدر عشقت خاک مسکین

مگر وقتی که بنمائی رخ از چین

صفات آفتاب روح میبین

که آغازت از این بُد در نخستین

طلبکار تو است اینجایگه طین

که تا بوئی بیابد این دل و دین

نفخت فیه من روحی تو در طین

در این طین مر جمال خویشتن بین

فتاه دیدم آدم زار و مسکین

میان مکّه و طایف دگر بین

حقیقت جملگی دریافته این

گمانشان شد یقین اینجایگه زین

چو مرغی مانده اینجا زار و مسکین

نبودم اندر اینجا هیچ ره بین

بیان ما نداند جز یکی بین

که باشد در یکیاش کفر یا دین

توئی کافر بتی داری تودر چین

نظر بگشا بُتِ خود در نظر بین

حقیقت پیر ما ترسا شد از دین

که اندر دیر شد در عشق سّر بین

تویار عشق باش و یار خود بین

بجز عشق اندر اینجا هیچ مگزین

اگر ره بردهٔ دریاب در این

دمادم سرّ کل اینجا تو می بین

مدارا کن تو با پیران مسکین

ببخشا بر جوانان بد آیین