چو شاهد بود قرآنش همیشه

مدامش جمع جامع بود پیشه

ترا گر با توئی آنست پیشه

که می‌ترسی و می‌پُرسی همیشه

ولی نقّاش را آنست پیشه

که نقش خود بپوشاند همیشه

مشو تر گرچه در آبی همیشه

درین معرض چه سنجد شیر بیشه

به باطن حرمتت باید همیشه

که جز خدمت بظاهر نیست پیشه

جوابش داد آن دیوانه پیشه

که او دارد همه دلها همیشه

گرت اندوه ما باید همیشه

مدامت ترک دنیا باد پیشه

ترا گر دوست داری نیست پیشه

ولی من دوستت دارم همیشه

که دل کردن سفیدم بود پیشه

ترا کاغذ سیه کردن همیشه

چو نفست کاهلی دارد همیشه

دلت را هست جِدّ و جهد پیشه

جوانی بود سرگردان همیشه

نمک بفروختن بودیش پیشه

که گر در ملک کردی کِبر پیشه

نکردی خلق ذکر او همیشه

وفای تست مردم را همیشه

ترا جز بی‌وفائی نیست پیشه

چرا افسوس میداری همیشه

چو جز کُشتن نداری هیچ پیشه

پدر را گفت آن خواهم همیشه

که باشد کیمیا سازیم پیشه

ندانی آن و آن خواهی همیشه

ندانم کین چه کارست و چه پیشه

بُت تو شعر می‌بینم همیشه

ترا جز بت پرستی نیست پیشه

گرفتی کاهلی در ره به پیشه

بگفت و گوی بنشینی همیشه

فروتن شو خموشی گیر پیشه

درین هر دو صبوری کن همیشه

کسی در صحبت قرآن همیشه

حیا چون نبودش پیوسته پیشه