درود ویس جان‌افزای بپذیر

بسی خوشتر ز بوی گل به شبگیر

چه مانستی به ویسه دایهٔ پیر

کجا باشد کمان مانندهٔ تیر

به نزدیک آمد اینک بام شبگیر

دلا بپسیچ تا بر دل خوری تیر

پس آنگه همچو گوری جسته از شیر

ز بام گوشک تازان آمد او زیر

به گِردش کنده‌ای پر زهر جان‌گیر

سوی کنده جهانی مرد چون شیر

بنالد کبگ با من گاه شبگیر

تو گویی کبگ بم گشسته‌ست و من زیر

گهی چون لاله شد رویش ز تشویر

گهی چون زعفران و گاه چون قیر

که من در مهر تو گشتم ز جان سیر

ترا زین پس نپرسم جز به شمشیر

کنون از جان خود گشتم چنان سیر

که خواهم خویشتن را خوردهٔ شیر

دلت بسته‌ست بر وی دایهٔ پیر

به افسون ساخته مسمار و زنجیر

چه گویی دایه زین پیگ روان‌گیر

که ناگه بر دلم زد ناوک تیر

بگفت این و به راه افتاد شبگیر

کمان شد مرو دایه جسته زو تیر

ز بس در چرم ایشان آژده تیر

تو گفتی پرّور بودند نخچیر

چو دایه دید رامین را به نخچیر

دلش گشت از جفای رام پر تیر

وزان پس دایه را با یک جگر تیر

گسی کرد از میان دشت نخچیر

ازان خوانند آرش را کمانگیر

که از ساری به مرو انداخت یک تیر

مخور زین روزگار رفته تشویر

وفا و مهربانی را ز سر گیر

و گر صد بار بر آتش نهی قیر

نگیرد قیر هرگز گونه شیر

چو رامین نیز باز آمد ز نخچیر

چو نخچیری بد اندر دل زده تیر

بکوشیدم بسی با پیل و با شیر

به جنگ اندر شدم بر هردوان چیر