اگر رحمت نیاری من بمیرم

بدان گیتی ترا دامن بگیرم

به خان خویش در، چونین اسیرم

نبینم دوستدار و دستگیرم

گر اکنون از تو نومیدی پذیرم

به مرگ ناگهان پیشت بمیرم

تذور و کبگ نپسندم که گیرم

نباشد صید جز بدر منیرم

اگرچه من به دست او اسیرم

همی خواهم که در پیشش بمیرم

سزد گر من نصیحت نپذیرم

به بخت خویش گریم تا بمیرم

چرا از تو نصیحت نپذیرم

چرا راه سلامت برنگیرم

اگر چرخ فلک باشد حریرم

ستاره سر بسر باشد دبیرم

هم اکنون راه شهر دوست گیرم

که گر میرم به راه دوست میرم

همینجا بند درگاه تو گیرم

همی گریم به زاری تا بمیرم

چه باشد گر به برف اندر بمیرم

ز مردم جاودانه نام گیرم

چرا به‌فسوس در سرما بمیرم

چرا راه سلامت برنگیرم

ز بی رحمی نبودی دستگیرم

بدان تا من به برف اندر بمیرم

کنون دست از عنانت بر نگیرم

همی نالم به زاری تا بمیرم

اگر شاید که من پیشت بمیرم

چرا در مرگ دامانت نگیرم

اگر شیرین نباشد دستگیرم

چو شمع از سوزشِ بادی بمیرم

به دزدی هندویت را گر نگیرم

چو هندو دزد نافرمان پذیرم

گرم فرمان دهی فرمان پذیرم

به دست آوردنش بر دست گیرم

اگرچه ناری ای بدر منیر‌م

پس از حجی و عمری در ضمیر‌م

به شیر‌ی چون شبانان دست گیرم

که در عشق تو چون طفلی به‌شیر‌م