گهی پیدا شوی چون نور خورشید

گهی پنهان شوی در عشق جاوید

سه قرصش چون دو قرص ماه و خورشید

دو عالم را بخوان بنشاند جاوید

چو او با حق بود حق نیز جاوید

ازان سایه ندارد دور خورشید

ز بالا آن همه شاگرد می‌دید

به‌آخر صبر او زان کار برسید

ز بس کز رشک در خون می‌بغلطید

بهر ساعت دگرگون می‌بگردید

که تا زان جام یک یک ذرّه جاوید

برأی العین می‌بینی چوخورشید

چوآدم آمد و آن بچه را دید

ز حوا خشمگین شد زو بپرسید

چنین گفت او که آن خواهم که خورشید

بگیرد تا بود در پرده جاوید

بزرگی بود از اصحاب توحید

که شد در بادیه عمری بتجرید

لبی خندان رخی تابان چو خورشید

مسلّم کرده دارالمکِ جاوید

نه بیند کس ز ما یک ذرّه جاوید

که از ذرّه نگردد ذرّه خورشید

ز فقرت خلعتی بخشند جاوید

که یک یک ذرّه می‌بینی چو خورشید

قمر گفتا که من در عشق خورشید

جهان پُر نور خواهم کرد جاوید

مباش ای ذرّه گر خواهی که جاوید

بوَد قایم مقامت قرصِ خورشید

ازان بر عکس گردانند خورشید

که این زین می‌نگردانند جاوید

اگر خواهی که یابی ملکِ جاوید

ترا قرصی ز عالم بس چو خورشید

قناعت کن که آن ملکیست جاوید

که زیر سایه دارد قرص خورشید

اگر ذرّه نیابد روی خورشید

شود محجوب چون بیگانه جاوید

قیامت تیره خواهد گشت خورشید

ولی روشن بوَد این شعر جاوید

زبان علم می‌جوشد چو خورشید

زبان معرفت گنگست جاوید