یکی پنداشتی خورشید دیدی

یکی پنداشتی مژده شنیدی

من آن شایسته یارم کم تو دیدی

که همچون من نه دیدی نه شنیدی

اگر هر گز تو روی من ندیدی

نه در گیتی نشان من شنیدی

مشو دلتنگ از آن خواری که دیدی

وزآن گفتار ها کز من شنیدی

مرا در کودکی تو پروریدی

کنونم سر به پروین کشیدی

دلم بردی نگارا وارمیدی

جزاک‌الله خیرا رنج دیدی

به جان چاکرت ار قصد کردی

بحمدالله بدان نهمت رسیدی

خطا گفتم من از عشقت به حکمت

[...]

چو بانگ سبز در سبزش شنیدی

ز باغ زرد سبزه بر دمیدی

چو بر دستان شب فرخ کشیدی

از آن فرخنده‌تر شب کس ندیدی

تو زانجا آمدی کاین جا دویدی

ازین جا در گذر کانجا رسیدی

توئی کاوَّل ز خاکم آفریدی

به فضلم زآفرینش بر گزیدی

چو چشم صبح در هر کس که دیدی

پلاسِ ظلمت ازوی در کشیدی

به هشتاد و نود چون در رسیدی

بسا سختی که از گیتی کشیدی

چو افتادت که مهر از ما بریدی

کدامین مهربان بر ما گزیدی

سپیده دم چو دم بر زد سپیدی

سیاهی خواند حرف ناامیدی

یقین می‌دان که گر سختی کشیدی

از آن سختی به آسانی رسیدی

ز بس کز گاز نیلش در کشیدی

ز برگ گل بنفشه بردمیدی

گهی چون گوی هر سو می‌دویدی

گهی بر جای چون چوگان خمیدی

چراغی کز جهانش برگزیدی

ترا دادند و بادش دردمیدی

بسی در کار خسرو رنج دیدی

بسی خواری و دشواری کشیدی

گر از درگاه او گردی رسیدی

بجای سرمه در چشمش کشیدی