یکی پنداشتی خورشید دیدی

یکی پنداشتی مژده شنیدی

من آن شایسته یارم کم تو دیدی

که همچون من نه دیدی نه شنیدی

اگر هرگز تو روی من ندیدی

نه در گیتی نشان من شنیدی

مشو دلتنگ از آن خواری که دیدی

وز آن گفتارها کز من شنیدی

مرا در کودکی تو پروریدی

کنونم سر به پروین برکشیدی

دلم بردی نگارا وارمیدی

جزاک‌الله خیرا رنج دیدی

به جان چاکرت ار قصد کردی

بحمدالله بدان نهمت رسیدی

خطا گفتم من از عشقت به حکمت

[...]

چو بانگ سبز در سبزش شنیدی

ز باغ زرد سبزه بر دمیدی

چو بر دستان شب فرخ کشیدی

از آن فرخنده‌تر شب کَس ندیدی

تو زآنجا آمدی کاین جا دویدی

ازین جا در گذر کآنجا رسیدی

تویی که‌اوَّل ز خاکم آفریدی

به فضلم ز‌آفرینش برگزیدی

چو چشم صبح در هر کس که دیدی

پلاسِ ظلمت از وی در کشیدی

به هشتاد و نود چون در رسیدی

بسا سختی که از گیتی کشیدی

چه افتادت که مهر از ما بریدی

کدامین مهربان بر ما گزیدی؟

سپیده‌دم چو دم بر زد سپیدی

سیاهی خواند حرف ناامیدی

یقین می‌دان که گر سختی کشیدی

از آن سختی به آسانی رسیدی

ز بس کز گاز نیلش در کشیدی

ز برگ گل بنفشه بردمیدی

گَهی چون گوی هر سو می‌دویدی

گَهی بر جای چون چوگان خمیدی

چراغی کز جهانش برگزیدی

تو را دادند و بادش دردمیدی

بسی در کار خسرو رنج دیدی

بسی خواری و دشواری کشیدی

گر از درگاه او گَردی رسیدی

به جای سرمه در چشمش کشیدی