ز سدره سبحه خوان مرغان گزیدی

که تا سنگ از جوش چون دانه چیدی

زلیخا نیز چون آن را شنیدی

ازان نی بست خود بیرون خزیدی

تو هم پیراهنم اکنون دریدی

به پاداش گناه من رسیدی

چنار ار دستبرد برد دیدی

به باغ آوازه سرما شنیدی

نخستین آنکه این تلخی که دیدی

و زان خوشها بدین ناخوش رسیدی

کزین ره تا به نزد ما رسیدی

بیا برگو چه کردی و چه دیدی

به هر سرچشمه جام می کشیدی

به هر باغی زمانی آرمیدی

که یک شب پیش از آن در خواب دیدی

که بازی ناگه از دستش پریدی

دگر چون باز، در آن خواب دیدی

شدی خاموش و یکدم آرمیدی

چو رامشگر سرودی بر کشیدی

دلش در بر چو مرغی برپریدی

نکو رفتی و هم نیکو رسیدی

کرم کردی و زحمتها کشیدی

حدیث روی او هر جا رسیدی

به گل گفتی و از سنبل شنیدی

منه دل بر سیاهی و سفیدی

که در کاسه است آش ناامیدی

گهی کز دل سرودی بر کشیدی

ز مردم آه بر گردون رسیدی

رباب این حال ازو هم چونکه دیدی

به همپایی او دستی کشیدی

گهی از پا نشستی وارمیدی

گهی برخاستی بیخود دویدی

چو رخت خواب شب در سر کشیدی

همه شب خواب را در خواب دیدی

ز شوقش چونکه جان بر لب رسیدی

شدی و قصر او از دور دیدی

ولی شاها تو این محنت که دیدی

ز فعل خود جزای خود کشیدی

کتاب و حرف من خواندی و دیدی

به من هر چیز کان گفتی، شنیدی