بحقّ چار یار برگزیده

که دورم مفگن ای نور دو دیده

پیمبر گفتش ای نور دو دیده

ز یک نوریم هر دو آفریده

توئی پیوسته و أز ما بریده

ز دیده دور و اندر عین دیده

غلامان همچو مژگان صف کشیده

سیه دل جمله و سرکش چو دیده

جهانی گر بود تیغی کشیده

به سلطان ره برند اصحاب دیده

زجِلفی از مسلمانی بریده

بترسائی تمامت نارسیده

هم از گرگان دنیا رنج دیده

هم از کِرمان بسی سختی کشیده

بدو گفتند ای محنت رسیده

چه خواهی کرد این دست بریده

ز معشوقت مبین عضوی بُریده

بهم پیوسته بین چون اهلِ دیده

ز سرما مرغ و ماهی آرمیده

همه در کوشَها سر درکشیده

مگر می‌رفت شیخی کاردیده

بره در دید طاقی برکشیده

خدا فعل تو یک یک ذره دیده

تو چون ذرهٔ هوای خود گزیده

ز خُلقش مشک در دُنیی دمیده

ز دنیی نیز بر عُقبی رسیده

صبا همچون زلیخا در دویده

چو یوسف گل ازو دامن دریده

هزاران یوسف از گلشن رسیده

ز کنعان بوی پیراهن شنیده

کجا می‌شد دل او آرمیده

یکی نامه نوشت از خون دیده

ز گرد تو دو عالم نور دیده

که دیده کی بود همچون شنیده‌؟!

طمع از دام و دانه نابریده

شراب وصل دلبر ناچشیده

بسی نیک و بد عالم بدیده

ز هر دانا دلی پندی شنیده

نشینی بر سر پا سر کشیده

سر و پایت برون هر سو بریده