گشاده کن چنان چشم امیدم

که بخت آرد ز دیدارت نویدم

ولیکن بس که نامت می‌شنیدم

هوایت را بصد جان می‌خریدم

به دست خود سزای خویش دیدم

که: پا پیش از گلیم خود کشیدم

مرا بینی و خود گویی: ندیدم

بسی خواری که از جورت کشیدم

من از پیوند این صورت بریدم

چو مقصودی که می‌جستم ندیدم

بسا دردی که از دوری کشیدم!

بسا رنجی که از هجر تو دیدم!

ترا از هر دو عالم برگزیدم

به صد ناز و نیازت پروریدم

گهی بر دیده خود جات کردم

گهی جان پیش پایت گستریدم

به عشقت ترک نام و ننگ گفتم

[...]

ای دوست چه گویم که من از هجر چه دیدم

دشمن مکشاد آنچه من از دوست کشیدم

به اقبالت به هر کامی رسیدم

می عشرت ز هر جامی چشیدم

بسی درد از غم عشقت کشیدم

ز بی دردی بتر دردی ندیدم

یکایک درد من درمان پذیرفت

از آن دم کز تواین شربت چشیدم

به نیم اندوه از صد غضه رستم

[...]

بسی در مجمع خوانها رسیدم

حریف پخته ای چون نان ندیدم

مرا در سر هوای کله افتاد

صباحی بوی گیپا چون شنیدم

زشوق جوش بره شب به بازار

[...]

رخت ز آغاز من بودم که دیدم

به تیغ مهر نافت من بریدم

نه آنست اینکه من در خواب دیدم

به جست و جویش این محنت کشیدم

به شبهای سیه کی بود امیدم

که گردد روزی این روز سفیدم

به یوسف گفت چون وصفت شنیدم

به دل داغ تمنایت کشیدم

زلیخا را غلام زر خریدم

بسا از وی عنایت ها که دیدم

ز مهر تو که از مادر ندیدم

بدین پایه که می بینی رسیدم

شتابان از قفای وی دویدم

برون ننهاده پا در وی رسیدم

گریزان رو به سوی در دویدم

به صد درماندگی آنجا رسیدم

در آخر گفت این خوابی که دیدم

ز تو تعبیر آن روشن شنیدم