بلای قرب پیغامبر کشیدست

که اسرار دو عالم او شنیدست

عیان شد یار و او را کس ندیدست

اگرچه در همه گفت و شنیدست

دم من هو زند جز هو ندیدست

که اینجا گه زلا درهو رسیدست

بسی جان داده است تا جان بدیدست

که او را در جهان گفت و شنیدست

دمادم باتو در گفت و شنیدست

ولکین او بکلّی ناپدیدست

خبر کن دل که جان درتو پدیدست

ولیکن جان ابر گفت و شنیدست

بدیدم آنچنان کان کس ندیدست

کسی در ابتدایش نارسیدست

حقیقت او چنین جوهر بدیدست

بسوی جوهر او اینجا رسیدست

اگرچه عشق این پرده دریدست

جمال یار کس کلّی ندیدست

حقیقت یار در من ناپدیدست

مرا اسمی دراین گفت و شنیدست

دم عطار بیشک دید دیدست

خدا دان تو که در گفت وشنیدست

دمی ز آن دم ترا اندر دمیدست

که پرده پیش چشمت ناپدیدست

توئی آدم ترا خود این کشیدست

بنزدت کمترین چیزی نهیدست

از آن دم روشنی جان بدیدست

از آن دم جمله در گفت و شنیدست

در او پیداست آنچه کس ندیدست

خدا اینجای در گفت و شنیدست

از آن عطار در تو ناپدیدست

که دائم با تو در گفت و شنیدست

ز تو عطّار در گفت و شنیدست

چگویم کز هویدا ناپدیدست

یقین در عین لا هر کو رسیدست

جمال ذات الّا اللّه دیدست

ترا نقاش جان اینجا بدیدست

درون جسم و جان اینجا شنیدست

ترا از جمله اشیا آفریدست

کرامت مر ترا کلّی گزیدست