ز بام گوشک ویس ماه پیکر

نگه می کرد با خوبان لشکر

سپهرش جای تاج و جای پیکر

زمینش جای تخت و جای لشکر

به پاسخ گفت ویس ماه پیکر

که از حنظل نشاید کرد شکر

همی آمد ز مرو انبوه لشکر

چنان کز ژرف دریا موج منکر

دگر ره لعبت طاوس‌پیکر

گشاد ز درج لؤلؤ تنگ شکر

که دارد شاه پریان دختری بکر

که نتوان کرد مثلش ماه را ذکر

ز نادانی دلی پر زرق و پر مکر

گرفتار علی گشتی و بوبکر

چنانم قوت طبع است کز فکر

چو یک معنی بخواهم صد دهد بکر

پدید آمد خروش از هر دو لشکر

رسید از هردو لشکر تا دو پیکر

عماری گل اندر قلب لشکر

درفشان همچو خورشید از دو پیکر

به عشر اولین تسبیح کن ذکر

بگو عشر دوم تمجید با فکر

بدور دیگرش دارد ز حل فکر

که این معنی بود در حکمتش بکر

اگر صدّیق راهی چون ابوبکر

حقیقت فارغی از زرق وز مکر

وگر بینی مکرر معین بکر

ز سهو طبع دان نز سستی فکر

شگرفانند یکسر بالغ و بکر

به تایید الهی زاده از فکر

همی برید دشت و کوه بی فکر

در آن ره با خدای خویش در ذکر

عروس نظم را جویای این بکر

چنین شد خواستگار از حجلهٔ فکر

به وصف سبزه‌اش از معنی بکر

زمرد می‌کشم در رشته فکر

جمالش از حیا چون غنچۀ فکر

خیالش از دل اندیشه هم بکر

کدنگ او بود پیوسته در ذکر

نباشد در سر او غیر از این فکر