تو برهان داری و تقلید مشنو

از این پس جز که بر توحید مگرو

بدو بشناس او را و فنا شو

که باشد ابتدا این رهنما تو

حریم وصل ما میدان و میرو

بجز ما را مبین و هیچ مشنو

چهی بس دور و دلوی بسته بر او

سخن بشنو زمن ای مرد نیکو

همه دریا شده مستغرق او

اگر تو واقفی این راز برگو

عیانست این بیان و مگذر از او

که جز جانان نباشد هیچ نیکو

تونیز ار عاقلی آهسته میرو

نمود عشق از عطّار بشنو

برش بنشست و در وی مانده بد او

که پیری بود او هم نیک و خوشخو

چو شیطان ره نماید مر ترا او

کجا مانی تو اندر نام نیکو

مجو هم صحبتی با او تو بشنو

باین نصّ کلام حق تو بگرو

ز دیده گوی وز تقلید مگرو

دگر اسرار آدم نیز بشنو

خطابی کرد حق آنگه ابا او

که چون میبینی آدم گفت نیکو

بود تو آن نمیدانی تو بشنو

ابر اسرار ما آدم تو بگرو

ز خواب بیخودی بیدار حق شو

مر این اسرار ز اللّه بشنو

مر این اسرار افتد در کفِ او

که او باشد ابا خلق اینت نیکو

رموز عشق میگوید ترا او

درون جان تست ای مرد نیکو

ز درد خود بداند درد خود او

اگر این سرّ بدانی هست نیکو

نمیدانست چه چاره کند او

شکسته مر سبو اندرلب جو

کنون از جنتّم خیز و برون رو

زمن اکنون نمود جان تو بشنو

هر آن چیزی که میخواهد کند او

بکن جانا که نیکو هست نیکو