به من شد هر که در گوراب خستو

که من هستم کنون گوراب بانو

سرایم را نباشد جز تو بانو

روانم را نباشد جز تو دارو

مشو دیگر به نزد ویس جادو

زن موبد کجا باشدت بانو

مکن تندی که از تو باشد آهو

بهست از روی نیکو خوی نیکو

دوان شد تا به پیش ویس بانو

بگفت آمد به دردت نوش دارو

نه دایه ماند بر روزن نه بانو

گسسته شد ز درد رام دارو

گنه کرد آدم اندر پاک مینو

هر آیینه منم از گوهر او

منم آن گلشن شهوار نیکو

که در چشم تو بودم یکسر آهو

نگیرد شیر گور و یوز آهو

چنان چون من به غمزه جان جادو

اگر بود از تو آن کردار نیکو

چرا بود از من این گفتار آهو

چه از بستر چه زان دو روی نیکو

به هم بر، خزّ و دیبا بوده ده تو

چو شاهنشاه بشنید این سخن زو

سخنهای به هم آورده نیکو

بدین نیرنگ زیبا مرد جادو

نهان از زرد شد تا پیش بانو

چو کشمیر و چو آذین و چو ویرو

چو بهرام و رهام و سام و گیلو

سپهدار بزرگش بود ویرو

وزیر و قهرمانش بود گیلو

کجا او پادشاهی بود بدخو

وزین بدتر شهان را نیست آهو

مرا هجران آن آهوی آمو

همی دارد چو بچه مرده آهو

زمانی روی کرده جفت آرنج

زمانی دست کرده جفت زانو

ز درد اندر دوان آنکو بآنکو

برنج اندر روان آنسو بآنسو

مرا گویند زو برگرد هیهات

چگونه بر توانم گشت من زو