مبادا هیچ زن را رشک‌بر شوی

که شوی رشک‌بر باشد بلا جوی

دلش بد همچو تفته آهن و روی

که گاه کوفتن آتش جهد زوی

دریغا ویس من ماه سخن گوی

دریغا ویس من سرو سمن بوی

بپیچیدند بر هم دو سمن بوی

چو دو دیبا نهاده روی بر روی

سختگویی که نامش بود به‌گوی

نبودی مثل او دانا و نیکوی

چو با رامین سخنها گفت به‌گوی

شهنشه نیز با ویس پری‌روی

چرا بر خود پسندی کان هنر جوی

همیشه باشد از ننگت سیه روی

فروهشته ز سر تا پای گیسوی

به بوی مشک و رنگ جان جادوی

ز بیشه شنبلید آرمت خود روی

بنفشه آرمت همچون تو خوش بوی

جوابش داد خورشید سخنگوی

سروش دلکش آن حور پریروی

لبش خندان چو یاقوت سخنگوی

دهانش تنگ و چون گلاب خوش بوی

که باشم تا زیم با گل وفا جوی

به شادی کرده با او روی در روی

همی گفت این سخنها ویس بت‌روی

زهر چشمی روان بر هر رخی جوی

همی تا من رسم با آن پری روی

بسا آبا که خواهد رفت در جوی

هم اکنون بازگرد و ویس را گوی

زنان را نیست چیزی بهتر از شوی

حریرش چون بر ویس پری روی

مدادش همچو زلف ویس خوشبوی

اگر چه آب گل پاکست و خوشبوی

نباشد تشنه را چون آب در جوی

بدانم من چو باشد باد خوش بوی

که شاد و تندرستست آن پری روی

جفایت گشت پیشه ای جفا جوی

چو کاف نامه بن بسته یکی کوی

ترا گوید جزا اللّه ای جفا جوی

که خود در تو نبود از مردمی بوی