فسانه بود خسرو در نکویی

فسون‌گر بود وقت نغز‌گو‌یی‌

همه چیزیت هست از خوب‌رویی

ز شیرین‌شکری و نغزگویی

بهار انگشت‌کش شد در نکویی

هر انگشتم دو صد چون اوست گویی

مکن با من حساب خوب‌رویی

که صد ره خوب‌تر زانی که گویی

چو هر هفت آن چه بایست از نکویی

بکرد آن خوب‌روی از خوب‌رویی

نبینی عیب خود در تند‌خو‌یی

بدین‌سان عیب من تا چند گویی‌؟

زبانش موی شد وز هیچ رویی

به مشگین‌موی در نگرفت مویی

مرا در کویت ای شمع نکوئی

فلک پای بز افکند است گوئی

اگر من برنخوردم از نکویی

تو برخوردار باش از خوبرویی

گر اندام زمین را باز جویی

همه خاک زمین بودند گویی

شکایت‌های عالم چند گویی‌؟

بپوش این گریه را در خنده‌رویی

اگر مبصر و گرمسموع جوئی

وگر محسوس وگر معقول گوئی

نچندان کرد با هر دو نکوئی

که من آن شرح گویم یا تو گوئی

شه عالم بایشان کرد روئی

که در خواهید هر یک آرزوئی

بعزّ عزِّ ما گر قدرِ موئی

ز ما بویش رسد از هیچ سوئی

اگر تو ذرّهٔ خاکش ببوئی

بوَد صد بحر پر تشویر گوئی

فرو رفتم بهر کوئی وسوئی

ولی برنامدم از هیچ روئی

اگر تو راضئی از ما چه جوئی

وگرنه خویش را راضی چه گوئی

که هر ذرّه ز خاکش گر بجوئی

ز خسرة صد جهان یابی تو گوئی

پدر گفتش عزیزا چند گوئی

ز غفلت ملک فانی چند جوئی