نبینم در جهان مقدار مویی

که آن را نیست با روی تو روئی

اگر از تو کسی پرسد چه گوئی

که چیزی گم نکردن می چه جوئی

زهی حجت که اندر هیچ رویی

بننشیند کسی را بر تومویی

مپیچ از ما به یک سر موی سویی

فرو مگذار از انگشت مویی

پناه از حق طلب از پر چه جویی

سخن در سر رود از پر چه گویی

چه می‌گویم کسی کز ماه رویی

شود از ناتوانی همچو مویی

تو هم گر هر دو عالم ترک گویی

چنان کان مرد از مردان اویی

وگر چیزی ورای این دو جویی

شبت خوش باد بیهوده چه گویی

اگر صد قرن می‌گردی چو گویی

نمی‌دانم که خواهی یافت بویی

اگر آویزشی داری به مویی

نیابی بوی او از هیچ سویی

مگر روزی شنود از دور بویی

روان شد نفس را از دیده جویی

سخن گر گویی و آهسته گویی

ترا هرگز نیارد زرد رویی

تو گر داننده باشی و نگویی

نخواهی بنده حق را نکویی

یکی دیوانه گفتش می چه گویی‌؟

ز چندین گفت آخر می چه جویی‌؟

سزد گر از جهان بسیار گویی

که خوش وقتیست کز وی راز جویی

برو دم درکش و تن زن چه گویی

چو چیزی می ندانی می چه جویی

درین نه طشت خوان در گفت و گویی

بماندی همچو منجی در سبویی

عزیزا گر بدست آری کدویی

پدید آری برو چشمی و رویی

چو از چوگان زلفش یافت بویی

بسر می‌شد ز خود بی خود چو گویی

سخن خوش گوی چندانی که گویی

که خوش گویی‌ست اصل هر نکویی