من از تو راستی خواهم که جویی

همیشه راستی ورزی و گویی

بلای زن دران باشد که گویی

تو چون مه روشنی چون خور نکویی

کجا اندر خورد پیوند جویی

تو این پیغام یافه چند گویی

چو گوهر جویی و بسیار پویی

نیابی چونکش از معدن نجویی

نمود اندر جنوبش تیره جویی

زبس پیچ و شکن چون جعدمویی

الا ای دل چه بودت چند گویی

وزین اندیشهء باطل چه جویی

اگر تو مر مرا چاره نجویی

وزین اندیشه جانم را نضویی

نگر تا نیز پیش من نگویی

ز من خشنودی دیوان نجویی

مرُو را گفت راما چند گویی

در آتش آب روشن چند جویی

گل کافور رنگ مشک بویی

بت شمشاد قد لاله رویی

بگفت ای دایه تاکی یافه گویی

ز نادانی در آتش آب جویی

به کوهستان زنی نامی بجویی

مرو را هم بزرگی هم نکویی

بدو گفت این که فرمودت نگویی

که بر من بیشی و بیداد جویی ؟

پس آنگه دایه را گفتا چه گویی

وزین آتش مرا چاره چه جویی

بدو گفت ای دریغ این خوبرویی

که با او نیست لختی مهرجویی

تو بنشینی و از من صبر جویی

صبوری چون کنم بی دل نگویی

به حق آنکه تو مانند اویی

چو او خوبی چو او رخشنده رویی

اگر سختی بری گر کام جویی

ترا آن روز باشد کاندر اویی

اگر مردی کنی و صبر جویی

به صبر این زنگ را از دل بشویی

ازو بهتر به پاکی و نکویی

هزاران بیش یابی گر بجویی