چو شمعم سوختی ای مه چگویم

بده پروانه تا باشد بکویم

ترا خود بیوفا هرگز نگویم

که این از بخت بد آمد برویم

بجز گریه نماندست آرزویم

که در روی تو باید آبرویم

دلم گرمست اگر من سرد گویم

مرنج از من که من بس تند خویم

چو پای از جای شد بر پی چه پویم

که یار از دست دادم می چه جویم

چه گویم، با که گویم، چند گویم

چو چیزی گم نکردم، چند جویم

گلم، باعمر اندک، چون بگویم

غمی کز هجر تو آمد برویم

اگر از ماه گردون وصل جویم

بنازد چون سخن بر اصل گویم

که تا پیش تو آرد سرخ رویم

بشست از خون چشمم این نگویم

چو مویت گر دراندازی برویم

نیایم بر تو بیرون همچو مویم

سر من گوی کن ای مشکمویم

که مویت بس بود چوگان گویم

چو در باریکی یک تار مویم

سخن باریکتر از موی گویم

اگر با او رسم با او بگویم

غمی کز مرگ او آمد برویم

ز شیخ و قاضی و مفتی چه گویم

طریق مرتضی را از که جویم

بهر جائی خرابی را که گویم

بگرد این معانی دان که پویم

نگر تا گرد این معنی نپویم

قضیه منعکس گردد بگویم

تووئی بحر و توئی جوهر چه جویم

توئی خورشید من دیگر چگویم

دریغا چون ندانستی چه گویم

دوای درد بیدرمان چه جویم

بر این گنج من خوردم که اویم

درون گنج باشد گفتگویم

تو معشوقی واکنون من چه جویم

توی محبوب رازت با که گویم