دگر ره تازه شد گلنار رویش

ز سر در حلقه زد زنار مویش

به پای کرّه در بندید مویش

بتازید اسپ تیز از چارسویش

پسر را فارغ و آزاد با خویش

خوشی بنشاند اندر پیش درویش

خدا را گردهٔ ندهی بدرویش

هوا را باز گیری صد ره از خویش

دو چشمش ازرق و چون قیر رویش

نجاست می‌دمید از چار سویش

شدی چون زعفران آن رنگ رویش

سنان گشتی ز سر تا پای مویش

که تا روشن شود چشم برویش

که دل می‌سوزدم از آرزویش

بروی او بسی بود آرزویش

ولی هرگز ندیده بود رویش

نیارد خواند نه شاه و نه درویش

مرا از بندگان بندهٔ خویش

بیک جَو چو نداری حکم بر خویش

که نتوانی جَوی دادن بدرویش

بآخر با وثاقش برد با خویش

که تا بنشست پیش پرده درویش

چو القصّه بخاکش کرد شویش

بگِل بنهفت آن خورشید رویش

خضر می‌شد بر آن پیرِ درویش

بره بر آن جوان را برد با خویش

بلرزید و برفت آن رنگ رویش

ازان زن درگمان افتاد شویش

تو گفتی آفتابی بود رویش

که در شب می برآمد میغ مویش

چوآن آفت بدید آن مرد درخویش

برآمد جان ازان دل داده درویش

سپیدی یافت در اسلام مویش

جز آزادی نخواهد بود رویش

قدیم بی ولد، قیّوم بی خویش

تولّای توانگر، فخرِ درویش

چو از شاه این سخن بشنید درویش

بخاک افتاد و می‌افتاد در خویش

هزاران خوشهٔ مشکین به مویش

چو خوشه سرکشیده گِرد رویش