اسیر فتنه ی بدخواه ملعون

غریب افتاده در زندان هارون

ز مبدا و ز پایانست بیرون

که او باشد بلند و این و آن دون

بود بی حد و حصر آن ذات بی چون

ولی از حد درک ماست بیرون

بدور خویش میگردم چو گردون

ولی از اینم و از وضع بیرون

ز وضعست و متی و این بیرون

بود در چون و باشد سر بیچون

که آن یک باشد از تعداد بیرون

منزه باشد از چند و چه و چون

فنا را سر فرو برد او بکانون

ز دریای بقا آورد بیرون

بود در جمله و از جمله بیرون

زهی شاء/ن و زهی اسرار بیچون

نه پیدائی نه پنهانی ز بیرون

ز پیدا و نهان ای ذات بیچون

برآمد بانک یا بشری بگردون

که اینک چار چیز از فر بیچون

بدارالملک سالار خراسان

بهم توأم شدند از پرده بیرون

کتاب رحمت و چتر سعادت

[...]

همایون باد و فرخ باد و میمون

جلوس شاه بر تخت همایون

برآمد کرد روشن سطح گردون

به دریا گشت جاری فلک مشحون

به یاد خنده آن لعل میگون

شدم چون غنچه در این باغ دلخون

سواد زلف او شد سر خط من

بود سرمشق من این بخت واژون

نهال قامتش ممتاز باشد

[...]

در آن محفل که باشد فرجِ گلگون

ز کون صحبت مکن گُه میخورد کون

پری وَش رفت تا گوید چه و چون

منش بستم زبان با مکر و افسون

بیندازی گُل و گُلزار بیرون

ز کیف و دستکش دل‌ها کنی خون

چه دانند این گروه ابله دون

که حُریت چه باشد، چیست قانون

به عشق خَد خوب و قد موزون

بخوان گاهی نوا، گاهی همایون

نفهمیده نمی‌گفتی و اکنون

نمی‌افتاد راز از پرده بیرون

لسان حال لیلای جگر خون

عقول ما سوی را کرده مجنون