تن مردم که مشتی خاک و خونست

میان آمد و شد سرنگونست

خداوندی که دور از چند و چونست

دو عالم را بکلّی رهنمونست

مرا در جوی بیتو آب خونست

ترا در جوی بی من آب چونست

چو دریای دلم پر موج خونست

که داند تا درین دریاش چونست

چو شبرو پر دلیش از حد برونست

ولیکن پر دلی او ز خونست

زمین و آسمان را او ستونست

تو در ظاهر نمیدانی که چونست

دگر پرسی که عدل شاه چونست

که ظالم در دو عالم خود زبونست

زهی مهتر که قرب تو فزونست

ز جمله انبیا این رهنمونست

بعقل این سر کجا داند که چونست

از آن کین سر ز عقل کل برونست

دل صدّیق دایم پر ز خونست

که میداند که سرّ کار چونست

در این منزل که آخر خاک و خونست

که میداند که سّر کار چونست

مرا انباز عشقم رهنمونست

دلم اینجای بیصبر و سکونست

مرا تو باز دانستی که چونست

نمود من ترا این رهنمونست

من این دلدار میدانم که چونست

که از عقل خلایق آن برونست

مرا گنج معانی در درونست

به پیشم دین بی‌دینان زبونست

هر آنکس را که دنیا رهنمونست

بتحقیق و یقین خود بس زبونست

هرآنکس کو ز آلایش برونست

هم او مقصود کلّ کاف ونونست

که میداند که این اسرار چونست

که حق میگوید وحق رهنمونست

جمال بی نشان چون در درونست

کسی داند که در گرداب خونست

همه دنیا درون پر اشک و خونست

وفا جستن ز اشک و خون جنونست