چو زخمه راندی از کین سیاوش

پر از خون سیاوشان شدی گوش

نظامی جام وصل آنگه کنی نوش

که بر یادش کنی خود را فراموش

زهی نامی که کرد از چشمهٔ نوش

دو عالم را دو میمش حلقه در گوش

ز طبع‌ِ تر گشاده چشمهٔ نوش

به زهد خشک، بسته بار بر دوش

همه ترکان چین بادند هندوش

مباد از چینیان چینی برابر وش

بهاری نو برآر از چشمه نوش

سخن را دست بافی تازه در پوش

به چشم آهوان آن چشمه نوش

دهد شیرافکنان را خواب خرگوش

بهر گوشه دو مرغک گوش بر گوش

زده بر گل صلای نوش بر نوش

پری پیکر چو دید آن سبزه خوش

به می بنشست با جمعی پریوش

وز آن شیرین سخن شیرین مدهوش

همی خورد آن سخنها خوشتر از نوش

به کردار کله‌داران چون نوش

قبا بستند بکران قصب پوش

به صبری کاورد فرهنگ در هوش

نشاند آن آتش جوشنده را جوش

زمانی بر زمین افتاد مدهوش

گرفت آن چشمه را چون گل در آغوش

مهین بانو چو کرد این قصه را گوش

فرو ماند از سخن بی‌صبر و بیهوش

یکی مرغول عنبر بسته بر گوش

یکی مشگین‌کمند افکنده بر دوش

چو شیرین گوش کرد آن پند چون نوش

نهاد آن پند را چون حلقه در گوش

نهاد انگشت بر چشم آن پریوش

زمین را بوسه داد و کرد شبخوش

بنفشه تاب زلف افکنده بر دوش

گشاده باد نسرین را بناگوش

سمن کز خواجگی بر گل زدی دوش

غلام آن بناگوش از بن گوش

کمان کش کرد مشتی تا بناگوش

چنان بر شیر زد کز شیر شد هوش