بدرّد این دل از بس غم که در اوست

بدرّد نار چون پر گرددش پوست

اگرچه ناز و شادی سخت نیکوست

گرامی‌تر ز صد شادی یکی دوست

مرا درد آمد از نا دیدن دوست

کنون درمان من هم دیدن اوست

وگر کشته شوم در حسرت دوست

مرا زان مرگ نامی سخت نیکوست

درین گیتی به من شایسته خود اوست

که با آهوی من دارد مرا دوست

توی دشمن مرا و هم توی دوست

نکوبختی که هر چیز از تو نیکوست

گذار شهر و راه دشمن و دوست

ز یار خویش بخشودن نه نیکوست

چه نیکو داستانی زد یکی دوست

که خاموشی به مرغان نیز نیکوست

نگویی بر تن پاکم چه آهوست

و یا از روی و مویم چه نه نیکوست

بلا را خودهمین یک حال نیکوست

که بشناسی بدو در، دشمن و دوست

مرا بی دوست خامش بودن آهوست

گرستن بر جدایی سخت نیکوست

شکیبانی ز پیران سخت نیکوست

بخاصه در فراق جفت یا دوست

به مادرم گفتم ای بد مهر مادر

نبیره دوست من دشمن نه نیکوست

جوابم داد گفتا دشمن تست

نباشد دشمن دشمن به جز دوست

گنه کردی بگو کردیم ای دوست

که بعد از کار بد این توبه نیکوست

گنه کردن اگرچه خوی توگشت

ولی عفو گناهت هم مرا خوست

توشب بر خاک ، رو می مال ،می نال

[...]

نشسته هر یکی چون دوست با دوست

نمی‌گنجید کس چون غنچه در پوست

چو از خرم‌بهار و خرمی‌دوست

به گل‌ها بردرید از خرمی پوست

بگفتا جان مده بس دل که با اوست

بگفتا دشمنند این هر دو بی‌دوست

چنان گو راز خود با به‌ترین دوست

که پنداری که دشمن‌تر کسی اوست

بسی هم‌صحبتت باشد در این پوست

ولیکن استخوان، من مغزم ای دوست

به کام دشمنم کردی نه نیکوست

که بد کاریست دشمن کامی ای دوست