همه جانها زتو پیداست ای دوست

توئی مغز و حقیقت جملگی پوست

تو درجانی همیشه حاضر ای دوست

توئی مغز و منم اینجایگه پوست

سگان در پرده پنهانند ای دوست

ببین گر پاک مغزی بیش ازین پوست

دلم را آرزوی دیدن اوست

بود کانجا به بینم چهرهٔ دوست

که زر در صره کن کین صرهٔ اوست

بسوی شهر بر کآنجا ترازوست

بینداز این همه بت با تو در پوست

که با بتخانه نتوان شد بر دوست

فرو رفتم بدریائی من ای دوست

که جان صد هزاران غرقهٔ اوست

که این جوزست از سر تا قدم پوست

که می‌افشاند او بر گنبد ای دوست

ندید او آن که زشتست این و نیکوست

ولی این دید کان از درگه اوست

چنان کارواح می‌دانند نیکوست

ولی یک روح را دارد ازان دوست

کرا داری تو از ما بیشتر دوست

اگر با ما بگوئی حال نیکوست

بدان کان جام جم عقلست ای دوست

که مغز تُست و حسّ تست چون پوست

که آن کس را که شاهت بندهٔ اوست

خداوندش منم کی دارمش دوست

چو من هم بنده‌ام حق را و هم دوست

که گوید حق تعالی بندهٔ اوست

ز خلقان کیست دشمن گیر یا دوست

که هم محتاج و هم درویشِ تو اوست

هلاک خود بخود کردن نه نیکوست

مگر عزم هلاک من کند دوست

زبان بگشاد پیر و گفت ای دوست

ندارم نقد جز مشتی رگ و پوست

مرا گفتا سه حاجت دارم ای دوست

برون می‌باید آمد با تو از پوست

مرا گوید ندارم موی تو دوست

که پنبه در دهان مرده نیکوست

که تا من لحظهٔ ز اندیشهٔ دوست

نه از مغزم خبر دارم نه از پوست