غلام من برد او را بزوری

ازان شومی شد او مفلوج و کوری

بچشم خرد منگر سوی موری

که او را نیز در دل هست شوری

چو حیدر در شجاعت شیر زوری

که دیدی بسته بر فتراک موری

چو نام حقّ ازو بشنود نوری

به پیش او دوید از ناصبوری

اگر تو بر فلک بهرامِ زوری

بروز واپسین بهرامِ گوری

بتر آن گل که سازندش تنوری

که هر ساعت بتابندش بزوری

ندارد یک زمان ذوق و حضوری

ز درد عشق هست او ناصبوری

تو در مصباح تن مشکوة نوری

ز نزدیکی که هستی دور دوری

ببین آخر اگر داری حضوری

که هر دم می‌رسد از یار نوری

چو در چشم آیدت چون ماه نوری

چرا ناید در آن هر ذره حوری

تو می‌خواهی بزاری و بزوری

که آید پیل در سوراخ موری

اگر با خود بری یک ذره نوری

بود ز آن نور خورشیدت حضوری

گرت بخشد کمر چه تو چه موری

که هر دو زین کمر هستند عوری

اگر تو شیر طبع و پیل زوری

ز بهر طعمهٔ کرمان گوری

شبی خفت آن گدایی در تنوری

شهی را دید می‌شد در سموری

شبان روزی چو اختر روز کوری

اسیر حرص روز و شب چو موری

چو هر دم می‌توانی یافت نوری

چرا دایم نباشی در حضوری

منور دار جانم را بنوری

دلم را زنده گردان از حضوری

ز بوقلمون عالم در غروری

سرابی آب میبینی که دوری

اگرچه پیلتن را بود زوری

نیازردی ازو بر خاک موری