من این گفتم ولی در دل نبودم

بدان ای مه تو را می آزمودم

زیان کردی سراسر جمله سودم

نکردی آتش و کشتی به دودم

ترا هر چند در جور آزمودم

فزون شد اعتقاد از آنچه بودم

چو میسوزد ز سر تا پا وجودم

ندارد مرهم کافور سودم

از آن گفتار شیرین میسرودم

کزان لبهای شیرین می‌شنودم

بلا بودم چو بالا مینمودم

ولی آخر بلای خویش بودم

ترا چندان که باید آزمودم

به رویت باب احسانها گشودم

غلط گویم کجا لب می‌گشودم

به کجبازیش صدره می‌نمودم

ز بس حیرت به حیرت در فزودم

چنان گشتم که پنداری نبودم

چو غنچه از گره نقدی گشودم

به خرج همتم چیزی فزودم

ز بحر شوق چون رودی گشودم

چراغ افروز آهنگی سرودم

نقاب از رخ، حجاب از دل گشودم

به نام رام دیدارت نمودم

نظر هر چند سوی خود گشودم

ندانستم که بودم، یا نبودم

هر آن اسباب و اموالی که بودم

به نازل قیمتی بیعش نمودم

من ار بی قابلیت در نمودم

تو قابل می‌توانی کرد زودم

الست اعنی که ثابت در وجودم

بلی یعنی که ساری در حدودم

که من مستم ولی مست وجودم

خراب غیب و آباد شهودم

به پهنای ازل پر می گشودم

ز بند آب و گل بیگانه بودم

بچشم تو بهای من بلند است

که آوردی ببازار وجودم

سخن‌ها رفت از بود و نبودم

من از خِجْلَت، لبِ خود، کم گشودم

سجودِ زنده‌مردان می‌شناسی؟

عیارِ کارِ من گیر از سجودم

بهرحالی که بودم خوش سرودم

نقاب از روی هر معنی گشودم

مپرس از اضطراب من که با دوست

دمی بودم دمی دیگر نبودم