ز رنج راهشان فرسودگی نی

میان را درد و پا را سودگی نه

تواند شد ز سر حالش آگه

خرد باجمله دانش حاش لله

رباب از تاب غم جان را امان ده

برآورده کمانچه نعره زه

قدم از راه غمازی بدر نه

که باشد پرده پوش از پرده در به

چو باشد خوشه سبز و گاو فربه

بود از خوبی سالت خبره ده

ز منصب روی در بی منصبی نه

که از هر منصبی بی منصبی به

زبان را گوشمال خامشی ده

که هست از هر چه گویی خامشی به

شده از سحر او هاروت از ره

به چاه غبغبش افتاده در چه

سوار شرق چندان کرده بد ره

که نتوانست دم زد تا سحرگه

در آن میدان که بد هر یک ز یک به

فلک احسن همی گفت و ملک زه

زمانه از برای نصرت شه

فرو خواند آیت نصر من الله

من و مریم به یک خانه زهی زه

هنوز این محنت و تنهائیم به

دلیلم باش و راهی پیش من نه

به انصاف آی و خود انصاف من ده

در آن نخجیر دلکش از که و مه

که بودند از نکویی یک ز یک به

سخنهایی که گفتم با تو ای مه

نکو گفتی جوابم بارک الله

کمان دولتت پیوسته بر زه

همه روزت یکی بادا ز یک به

تو را پس نیست ای سلطان از آن به

که باشند از تو در راحت، که و مه

مگو شیرویه، نامش روبهی نه

چه شیرویه که روبایی ازو به

تو این خرمن که برگ کاه ازو به

درین صحرا همه بر باد برده

چو آخر بایدت رفتن ازین ده

ز اول بار اگر بگداریش به