عزیزش دست بگرفت از سر مهر

درون بردش به سوی آن پریچهر

چو در زندان مغرب یوسف مهر

نهان کرد از زلیخای فلک چهر

چو یوسف این سخن را زان پریچهر

شنید افزود از آنش مهر بر مهر

شدش روشن که هرگز این مه و مهر

به کس ننموده است از مردمی چهر

کسی عیشی نکرد از ساغر دهر

که دیگر ره ندادش کاسه زهر

دو صید افکن مه و خورشیدشان چهر

یکی گشته شکار مه یکی مهر

ز شیرینی ندید از تو کسی بهر

که کامش را نکردی باز چون زهر

میفشان تخم بد در مزرع دهر

که در وی هر چه کاری می بری بهر

فلک مالیده دست نیل در چهر

به یک ره گشته با آفاق بی مهر

دگر ره آن مه حسن از سر مهر

نمود از اوج برج خویشتن چهر

کسی جامی نخورد از شربت دهر

که در آخر ندادش کاسه زهر

ز شیرینی ترش شد دهر را چهر

شد اندر چاه مغرب خسرو مهر

بکش دست طمع از کاسه دهر

که در وی نیست غیر از شربت زهر

جوانمرد از کرم مفلس نگردد

سخی را از عطا چین نیست در چهر

به پاشیدن چه نقص آید بدریا؟

بافشاندن چه کم گردد زر مهر؟

سوی خورشید روی شمع گلچهر

کشیدی ذره وش پروانه را مهر

در آن روی زمین چون زلف گلچهر

ریاحین کرده ریحانی تف مهر

تن کافوری آنماه گلچهر

گدازان چو برف از تابش مهر

خورد از شست عدلت ناوک قهر

به آیینی که گردد عبرت شهر

مجو وحشی وفا از مردم دهر

که کار شهد ناید هرگز از زهر

مذاق هرکس از شاخی برد بهر

یکی را قند قسمت شد یکی زهر