نشسته میزبان با خاطر تنگ

گهی با بخت و گه با خویش در جنگ

کنم گر جنگ نز عقل است و فرهنگ

کنم گر صلح نز نام است و نه ننگ

به دستی چوب و بر دست دگر سنگ

فرو زد با سیاهان نوبت جنگ

به ملکی بود طراری شب آهنگ

که رنگ از کهربا بردی به نیرنگ

فلک در جوف آن دستار صد رنگ

نموده بر مثال مهره در زنگ

سپاهی بر هلاکم کرده آهنگ

تنی با صد تن آخر چون کند جنگ

چو او را چارمیخه آهنین چنگ

فرو شد میخ سان در نعل شبرنگ

دلی دارم دلی دیوانه و دنگ

ز دستم شیشهٔ ناموس برسنگ

زره پوشیده ای با من کنی جنگ

کنی پهنای گیتی را به من تنگ

ندارد تاب جنگت فایز پیر

مزن بر شیشه عمر مرا سنگ

به دستم شیشه و در دامنم سنگ

شب تاریک و ره باریک و پا لنگ

از این ره کی رسد فایز به منزل؟

نه تا در دامن جانان زند چنگ

همه یک رنگ بود آن رنگ و این رنگ

تورا دل شد ز امر عارضی تنگ

شوداز قبض وقت مر دره تنگ

ز وحشت پای رفتارش شود لنگ

از آنغافل که با اهل فنا جنگ

بود چون آنکه بر دریا زدن سنگ

فقیر از طعن کس گرد نه دلتنگ

زنند این غافلان برجام خود سنگ

سوی زندان روان شد با دل تنگ

بزد از قهر بر فرقش همان سنگ

به شه گردید از شاپور در جنگ

ز بس جنگ خصومت عرصه شد تنگ

به دشت افتاد مجنون زار و دلتنگ

چو سیل آورده شاخی در بن سنگ

بتابد آن شکنج زلف بر چنگ

بگیرد در بغل معشوق را تنگ

مبادا هیچ سر بیهوس و بی هنگ

که این سر نیست باشد پاره ئی سنگ

تن بی جامه بر خاکستر و سنگ

قوام اطلس این هفت اورنگ