تو گفتی شیر و می بودند در هم

ویا بر هم فگنده خز و ملحم

چهل دیبای چینی بسته در هم

دو تو برهم فگنده سخت محکم

نباشد ساعتی بی کام جامام

نباشد ساعتی آسوده کامم

چو شاهنشاه شد در مرو خرم

پدید آمد به جای سور ماتم

چهل تا جامهء وشی و بیرم

بسان رشته در هم بسته محکم

ترا زین پیش بسیار آم

چه پاداش و چه پادافره ننودم

وگر بر ژرف دریا باشد این غم

به یک ساعت کند چون سنگ بی نم

بر آرم زین دل سوزان یکی دم

بدرم سنگ آن دز یکسر ازهم

به حق آنکه بودی آن دلارم

ترا اندر جهان هم چهر و هم نام

بر آرم زین دل سوزان یکی دم

بسوزم این سرای و بند محکم

بیاسود آن دل پر درد و پر غم

که با او بود دوزخ باغ خرم

همی بودیم هر دو شاد و خرم

همی گفتیم راز خواش با هم

چنین باشد دل فرزند آدم

نیارد یاد رفته شادی و غم

ز یکدیگار جدا گشتند خرم

میان دل شکسته لشکر غم

چو دریا کرد چشمم را ز بس نم

چو دوزخ کرد جانم را ز بس غم

جهانی عاشق و معشوق با هم

نشسته روز و شب بی رنج و بی غم

همی گفتند راما شاد و خرم

بزی تو جاودان دور از همه غم

ترا آگه کنم اکنون ز کارم

که چون خوبست و خرم روزگارسم

به ناله می بدانستند حالام

کنون نتوانم از سستی که نالم

منم آذار و تو نوروز خرم

هر آیینه بود این هر دو با هم