مرو را گفت شاها نیکنما

بزرگا کینه جویاخویس کامی

خطاب آید دگر امّا معمّا

که هستیم ای عجب با او بهم ما

نمی‌دانم من مست این معمّا

که می‌گوید تو باشی جمله یا ما

که گرچه چشمِ من کورست امّا

بدین حیلت بگویم این معمّا

سکندر گرچه خامُش کرد اما

دریده گشت آن طبل معمّا

خداوندی قومی کاریست امّا

چو مردم کس نه بیند یک معمّا

هزاران خانه در شهدست امّا

یقین دان کان طلسمست و معمّا

اگرچه طب بقانونست امّا

اشاراتست در شعر و معمّا

دل کافور ازو میسوخت امّا

نمیکرد آگهش گل زان معمّا

اگر بگشاده عشقت این معما

برآئی از صفت اینجا مسمی

کجا هرگز بلا بینند و بر ما

که یک لحظه نه بنشستند با ما

یکی دید او برون شد از مسمّا

رموز عشق بگشودش معمّا

جمال یار بیشک هست درما

طلب کن در حقیقت بشنواز ما

عنایتهای خواجه در حق من

فراوان نقل می کردند امّا

ندیدم زان عنایت هیچ تاثیر

که ظاهر گشت در نیک و بدما

مگر در اعتقاد این بزرگان

[...]

جوابی خوش چو آبی بشنو از ما

که دریابی طریق جمله اسما

که ای بیهوده گرد باد پیما

چه میگردی به گرد مجلس ما

دویی در اسم اما یک مسما

دوبین عاری ز فکر آن معما

پس از دیری چو بگشاد آن معما

در ناسفته شد اسم مسما

زمین خاک در میخانهٔ ما

فلک یک گردش پیمانهٔ ما

حدیث سوز و ساز ما دراز است

جهان دیباچه افسانه ما

به من گفتند کاین لالا و ماما

کُهن خدمتگزارانند بر ما