ز خون چشم، صحرا کرد پرگل

جهانی درد، صحرا کرد بر دل

کتان غلغلی نو در بر گل

ازو غلغل در افتاده ببلبل

چگونه پر زند در خون و در گل

میان راه مرغ نیم بسمل

دودیده خیره و دو دست بر دل

چونقش سنگ پایش مانده در گل

گلی تو او درین باغست بلبل

بسی خوشتر سراید بلبل ازگل

ز شاخی بلبلی چون دید آن گل

ببی برگی فتاد از عشق بلبل

سوی باغ آمدی بشکفته چون گل

مرا از آشیان راندی چو بلبل

گهی در دست گیری دستهٔ گل

گهی نوحه کنی بر بانگ بلبل

چو تخمی را بکشتی بار اوّل

ز بی آبی بمگذارش معطّل

چو گرگ گرسنه ماندی معطل

مگر سیری نکردت بار اوّل

بیامد دایه چون بادی بر گل

چو گل خندان شکر ریزان چو بلبل

ز شرم او عرق میریخت از گل

نهان میکرد گل در زیر سنبل

چو گِرد بام ماندی پای در گل

دگر ره سوی در شد دست بر دل

نه با من عهد کردی روز اوّل

که مهر من بود مهری معطّل

زبان بگشاد چون داود بلبل

زبور عشق خود، میخواند بر گل

بسر بر، نو خطان تاج مکلّل

کشیده حلقه چون خطّ مسلسل

چو رخ در خاک خواهد ریخت چون گل

می گلرنگ ده بربانگ بلبل

حسابی میگرفت آن شاه غافل

که نبود آن حساب از هیچ عاقل

بهم در عشرتند این هر دو خوشدل

ز پرّ زاغ تا پرّ حواصل

گرفته تختهٔ افلاک جدول

نشسته شب که اقلیدس کند حل