حجاب اینجایگه کل برگرفتی

حقیقت یار را در برگفتی

حقیقت وصف آتش چون شنفتی

یقینِ سرِّ آدم باز گفتی

حقیقت این بیان اکنون که گفتی

تو ای جوهر مر این دُر را که سُفتی

چنین گفتا که سیّد راست گفتی

دُرِ اسرار ما اینجا تو سُفتی

خبربودت در آن رازی که گفتی

مرا گفتا که تو رازم شنفتی

به زاری گفت بازم گو چه گفتی

که هوش از جان و جان از تن برفتی

ازین صورت اگر بیرون نرفتی

بدان همواره در دوزخ بخفتی

چنان کبک از عقاب آسوده خفتی

که باز انگشت بر دندان گرفتی

جهانی ز آن بخار آتش گرفتی

دمی پیدا شدی دیگر نهفتی

به شب چون نرگس سیراب خفتی

سحر چون غنچه خندان شکفتی

ولی چون گوهر اسرار سفتی

نشان زان منبع انوار گفتی

فسون خواندی بسی و افسانه گفتی

غبار خاطرش ز افسانه رفتی

نچیدم گوهری به زانکه سفتی

نیامد در دلم به زانچه گفتی

بدیده در به مژگان لعل سفتی

سوی زندان نظر کردی و گفتی

ز راه خویش هر گردی که رفتی

ز چشم آبش زدی وین بیت گفتی

حدیثی کز لب شیرین شنفتی

شدی در گریه و در گریه گفتی

به مجلس از پی گفت و شنفتی

سرودی گر دلش می خواست گفتی

به کوه و دشت بس کز تاب تفتی

ز چشم چشمه جوی آب رفتی

به مژگان از ره او خاک رفتی

نهادی روی بر آن خاک و گفتی

چو یک چندی ازین معنی بگفتی

به خود گفتی و هم از خود شنفتی