اگرچه بود در هر علم سرکش

ز جمله علم تنجیم آمدش خوش

کسی با این همه دّجالِ سرکش

چگونه زو برآید یک نفس خوش

مگر در جسته بود از شمع آتش

فتاده در لحاف آن پری وش

بخورد آن قلیه با حوا بهم خوش

وزانجا شد بکاری دل پُر آتش

تو در دنیا بمقراضی نشین خوش

سزای تو دهد مقراض آتش

جوابش داد حالی سوخته خوش

که تاریک از که‌ام الا ز آتش

چو عجن سوخته بشناخت آتش

ز عالم دست با او کرد درکش

اگر جبریل فرماید بود خوش

ز موسی دست آوردن به آتش

بدید القصّه روی آن پری‌وش

وزو دیوار گرمابه پُر آتش

اگر از ابر بارد بر توآتش

تو می‌باید که باشی در میان خوش

نکو گفت آن حکیم مشتری فش

که گر شاهی بوَد روزی بوَد خوش

عیان بینی اگر باشی تو با هُش

ز یک یک ذرّه خون صد سیاوش

تنوری تافته‌ست از قرصِ آتش

که از خوانش نیابی گِردهٔ خوش

برَو پنبه خوشی از گوش برکش

که پنبه گرد موی تو ترا خوش

مگر می‌رفت روزی بوعلی خوش

میان بادیه تنها چو آتش

یکی گفتش که هست این ده دهی خوش

زبان بگشاد یحیی همچو آتش

عروسی این چنین جشنی چنین خوش

چنین جمعی همه زیبا و دلکش

یکی آتش ازان حمّام ناخوش

دگر آتش ازان شعر چو آتش

مبادا بی وصالت روز ما خوش

که از هجران تو باشم بر آتش

ببین آخر که آن پروانه خوش

چگونه می‌زند خود را بر آتش