ز درد عشق و بی آبی و سستی

برفت از وی نشان تندرستی

جوانی بود و دلتنگی و پستی

فراق و اشتیاق و عشق و مستی

شکربار است لعلم در درستی

مکن دربارهٔ این پاره سستی

به بیماری چنین چالاک و چستی

چگونه بوده‌یی در تندرستی

بشمعی مانی از تیزی و مستی

که کس رویت نبیند چون نشستی

رها کن شهوت اندر ذوق مستی

زمانی دور شو از هرچه هستی

نجنبیدی برو یک رگ ز سستی

چو زخمش آمدی دیدی درستی

گهی تاخت اسپ بر بالا و پستی

گهی زد تیغ پیش و پس دو دستی

بر این بیدل بمویی خواب بستی

چو موی خود وفا بر هم شکستی

چو گلرخ را بدینسان پای بستی

شدی ناگاه و کردی پیشدستی

نمیدارد ترا عالم که هستی

تو هم عالم مدار، از غم برستی

همه شیئ بذات اوست هستی

چه از گون بلندی و چه پستی

تو بودی در بلندی و به پستی

تو بودی و تو باشی و تو هستی

اگر آئی درین کشتی برستی

بلندی یابی از گرداب پستی

میان عاقلان صورت پرستی

میان عاشقان شوقست و مستی

جدائی ده وجودم را ز هستی

رهائی ده مرا از خودپرستی

کسی جز تو که باشد آن تو هستی

صفات خویش بر خود نقش بستی

تو خود میجوئی و با خویش هستی

ز خود گوئی و بر خود بار بستی

نظر کن در خود اکنون چون شکستی

صدف بشکن که کلی خود تو هستی

خوشستی زندگانی و کشستی

اگر نه مرگ ناخوش در پی استی