بگفت این وز پیش او بدر شد

بصد دل آن غلامش فتنه تر شد

کسی کو جاودانه محوِ زر شد

ز خود هرگز نداند با خبر شد

همه عمرم درافسانه بسر شد

کِه خواهد از پی عمری دگر شد؟

وگر ابله بود زن را چو خرشد

به تن تیر بلا را چون سپر شد

زهر منزل که سوی آن دگر شد

اگرچه پخته بود او پخته تر شد

درآمد موش زیر بیضه درشد

دو دست و پای او گردش کمر شد

چو افضل آمد و دین را پدر شد

لقب صدّیق یافت و نامور شد

محمّد بر زبان او گهر شد

چنان کانجا سخن حق بر عمر شد

سخن بعضی که چون زر نامور شد

در آتش بُردمش تا آب زر شد

چو شیر و شکّرش هر دو بسر شد

کنیزک یکسر از شه بارور شد

کنیزک چون جهان بروی بسر شد

جهان جان بستدو جای دگر شد

چنان آوازهٔ او معتبر شد

که چرخ ازوی بپا آمد بسر شد

رخش چون از گلاب و مشک تر شد

گلاب از آه سردش خون جگر شد

چو کوه قاف با من در کمر شد

ز آهم خون چشمم چون جگر شد

برین ایوان مینا جلوه گر شد

سپهر نیلگون چون رنگ زر شد

درخت دولت او بارور شد

شهنشاهیش آخر کارگر شد

چگویم عاقبت چون ره بسر شد

پسر آمد باقلیم پدر شد

چو این طاوس زرّین جلوه گر شد

ز پرّ و بال او عالم چو زر شد

چو نی با شکّر و گل در کمر شد

لب شیرین گل چون نیشکر شد

دلش را شرمساری کارگر شد

مهش از شرم زیر حجله در شد