چو خورشید جمالت جلوه‌گر شد

چو ذره هر دو عالم مختصر شد

ز هر ذره چو صد خورشید می‌تافت

همه عالم به زیر سایه در شد

چو خورشید از رخ تو ذره‌ای یافت

[...]

بسی کور از دعایش دیده ور شد

بسی مفلوج عاجز ره سپر شد

بسی با عقل خود زیر و زبر شد

ولی هر لحظه عشقش گرمتر شد

چو از یعقوب یوسف را خبر شد

بیکره برقعش از اشک تر شد

چو آن سرهنگ را حالی خبر شد

نمی‌گویم بپای اما بسر شد

چو او را دید از پیشش بدر شد

جوان از بیمِ او زیر و زبر شد

چو از اندازه باران بیشتر شد

همی هر کس بزیر جامه در شد

چو سنگی سختش آخر کارگر شد

دلش ازدرد آن زیر و زبر شد

اگر یک ذره دولت کارگر شد

به سوی آفتابت راهبر شد

ز سر در درد هارون تازه‌تر شد

ز حیرت هر دم از نوعی دگر شد

چو زلفش دلربائی حلقه‌ور شد

بهر یک حلقه صد جان در کمر شد

چو تیر غمزهٔ او کارگر شد

ز سهمش رمح و زو پین در کمر شد

بگفت این وز پیش او بدر شد

بصد دل آن غلامش فتنه تر شد

کسی کو جاودانه محوِ زر شد

ز خود هرگز نداند با خبر شد

همه عمرم درافسانه بسر شد

کِه خواهد از پی عمری دگر شد؟

وگر ابله بود زن را چو خرشد

به تن تیر بلا را چون سپر شد

زهر منزل که سوی آن دگر شد

اگرچه پخته بود او پخته تر شد

درآمد موش زیر بیضه درشد

دو دست و پای او گردش کمر شد

چو افضل آمد و دین را پدر شد

لقب صدّیق یافت و نامور شد

محمّد بر زبان او گهر شد

چنان کانجا سخن حق بر عمر شد